Ik leef nog!

Vorige maand zag ik een ongeveer 40 jaar oude vrouw in een jurk in haar eentje een vrachtwagenwiel verwisselen. Ik vertelde mijn vriendin, met wie ik op dat moment over straat liep, dat me dat een jaar geleden zou hebben verbaasd, maar nu niet meer zo erg. Terwijl ik dat zei reed er een auto voorbij zonder deuren. Kortom: ze vinden hier altijd wel een manier om je je weer af te laten vragen waar je (in hemelsnaam) beland bent.

Voor zover de inleidende anekdote.
Ik wilde eigenlijk iedere maand een verhaaltje online zetten, maar het is nu per ongeluk al weer vier maanden later. Ik kreeg daarom de afgelopen tijd een enkele keer de vraag of ik nog wel leefde. Gelukkig wel! Hieronder een greep uit de gebeurtenissen van de afgelopen periode.

Laat ik beginnen met mijn studie, want officieel is dat de reden dat ik hier ben. Ik heb bijna twee weken geleden het eerste semester afgesloten. Daarbij had ik vier tentamens: spreken, luisteren, comprehensive en lezen/schrijven. Volgens mij is dat allemaal prima gegaan. De reden dat ik dat niet 100% zeker weet, is dat er op school één persoon verantwoordelijk is voor het bij de verschillende docenten verzamelen en vervolgens uitdelen van de cijfers aan de internationale studenten. Die persoon heeft de cijferlijsten uitgedeeld aan de studenten die op de campus wonen, heeft de overige cijferlijsten (waaronder die van mij, want ik woon niet op de campus) in haar appartement neergelegd en is voor 1,5 maand op vakantie gegaan. Kortom: toen ik naar de international office belde om mijn cijfers op te vragen kreeg ik te horen dat ik eind februari de eerste ben. Dat soort dingen kan flink frustreren, maar uiteindelijk heeft het helemaal geen zin om je hier druk om te maken. Organisatorisch zit het af en toe gewoon niet zo best in elkaar allemaal.

Over de combinatie ‘Organisatorisch’ en ‘School’ gesproken: als internationale student word je om de haverklap uitgenodigd om een ‘party’ bij te wonen. Deze bijeenkomsten worden georganiseerd door Chinese studenten die hiertoe verplicht worden door hun leraren, die zelf nooit komen opdagen. Vaak is het feestgehalte voor buitenlanders ver te zoeken, maar daar gaat het even niet om. Zo’n twee maanden geleden besloot ik een keer gehoor te geven aan de uitnodiging en bleek het te gaan om een meeting waarbij gevraagd werd of een aantal mensen (waaronder ik) iets konden vertellen over een belangrijke gebeurtenis uit hun leven. Ik had al aangegeven dat ik dan snel klaar was, maar uiteindelijk vroegen ze of ik samen met een andere student die ik goed ken iets kon vertellen over muziek. “Oké”, zeiden we. Zodra je je medewerking hebt toegezegd beginnen ze dan alles te bepalen en proberen ze je steeds meer te laten doen. Zo kreeg ik op een gegeven moment een bericht waarin stond: You and Josh will do a Music show. Dan is het tijd om even je grenzen aan te geven. Dit soort bijeenkomsten wordt altijd door tig studenten gezamenlijk georganiseerd en ze communiceren onderling niet al te best. Daarom gebeurde het dat ik tijdens het ophangen van de was twee keer werd gebeld. De eerste keer was het één van de organiserende studenten die vertelde dat er een meeting was en of ik ook mee wilde doen (terwijl ik dat al lang had toegezegd). Vijf minuten later werd ik door een andere student gebeld over dezelfde meeting met de vraag of ik wilde komen, en of ik dan ook de meeting wilde presenteren. Een uur later werd ik door een derde student gebeld met de mededeling dat er een meeting was en of ik wilde komen. En of ik eventueel ook zou willen presenteren. Geduld is dus heel erg belangrijk. Tussendoor werd ik nog duizend keer gevraagd of ik een exemplaar van mijn verhaal kon opsturen. Toen ik zei dat ik ging improviseren omdat dat spontaner zou overkomen konden ze dat bijna niet geloven. En toen ik zei dat ik daarom niet naar de generale repetitie (die hebben ze hier voor alles want alles moet tot in de putjes worden voorbereid en daarom gaat er ook altijd van alles fout) kwam, werd me nog wel even op het hart gedrukt dat het een hele belangrijke meeting was!

Een grappig en bijna niet te geloven vervolg op hetgeen hierboven: twee weken later attendeerde iemand me erop dat ik met een interview in een populaire glossy stond. Omdat ik me geen interview kon herinneren kocht ik het blad, en wat bleek: ze hadden exact de tekst en foto van het aankondigingsbord voor de meeting op school overgenomen. Voor het gemak hadden ze dat aangevuld met nog wat meer onwaarheden, zoals dat ik geboren ben in Giethoorn en dat het Nederlandse landschap uitsluitend uit slootjes, weilanden en windmolens bestaat. Vervolgens kreeg ik een week lang te horen dat Nederland zo ‘beautiful’ en ‘amazing’ is. Maargoed, ik zag de lol er ook wel weer van in. :-)

Oké, om de luchtigheid te behouden nu wat grappige dingetjes op een rijtje:
- Op een poster van een Engelse privéschool las ik: And lots of funny games, like ‘Find the snake’.
- Een doof meisje (ik zag haar gebarentaal gebruiken) maakte stiekem foto’s van me in de metro, maar ze kon niet horen dat haar mobiele telefoon bij iedere foto een luid fototoestelgeluid maakte.
- Ik zag een vrouw van rond de 50 een t-shirt dragen met daarop de tekst: I’m not easy but we can talk about it. Vooral Amerikaanse vriend Gordon had het niet meer toen ik dat vertelde.
- De verkoopsters van een kledingwinkel vlakbij school staan elke ochtend vol schaamte voor de winkel op de stoep te dansen op foute bonk-bonk-bonk-muziek, omdat dat moet van hun baas. Soms is het jaren-90-muziek uit Amerika en komen er teksten als “Shake your booty” voorbij. En dat op de vroege ochtend!

Nog iets grappigs: de stelletjes hier en hoe zij elkaar behandelen. Voor wat jeugdige partners hier van elkaar aan ‘speelsigheidjes’ incasseren zou ik bijna naar de politie stappen! :-P Dan loopt er bijvoorbeeld een stelletje over straat en ineens krijgt de jongen (soms zijn de rollen omgedraaid) een flinke beuk of elleboog. Niet omdat ze ruzie hebben, maar het ontbreekt gewoon een beetje aan tact ofzo; een zacht porretje volstaat schijnbaar niet. Ik zie ook al voor me hoe dit er in boekvorm uit zou zien: ‘Plagerig gaf ze hem een geplaatst knietje in z’n ballen’. Mijn vriendin en ik houden het trouwens wel normaal. ;-)

Wat hier best goed is geregeld is de afvalverwerking. Je kan hier je lege batterijen in een glazen fles stoppen, deze vervolgens in papier wikkelen en daarna in plastic verpakken om het hele zooitje dan bij het groenafval te gooien en dit dan in dezelfde vuilnisbak als waarin al het overige afval ligt te deponeren. Als je heel veel energie hebt gestoken in bovenstaande handelingen, is het frustrerend om te zien dat alles dan toch nog op de goede plek terecht komt. De reden hiervan is dat ongeveer elk stuk afval hier wordt gerecycled en daardoor geld waard is. Zo zie je overal (voornamelijk oudere) mensen de hele dag in de weer met het verzamelen van afval. Dat kost de overheid uiteindelijk geld (zij betalen de oudjes voor het verzamelde afval), maar dit levert ook veel op: er wordt armoede bestreden en er wordt bijgedragen aan het milieu.

Nog één maatschappelijk/facilitair dingetje: de watervoorziening. Hoewel die in het noorden van het land ronduit problematisch is en ook de toekomst er wat dat betreft niet rooskleurig uitziet, is er in Chongqing niets mis mee. Leidingwater is niet te drinken, maar ik ben er van overtuigd geraakt dat dit helemaal geen probleem is. Waarom zou er eigenlijk drinkwater uit de kraam moeten komen? Het enige wat niet mogelijk is met leidingwater hier is het direct drinken ervan. Het is wel bruikbaar voor koken, thee/koffie zetten, douchen, tanden poetsen, het toilet doorspoelen, afwassen, kleding wassen en noem maar op. We hebben een apparaat in de keuken met een waterton van 20 liter. Omdat we dit uitsluitend gebruiken om direct te drinken en we allebei ook nog eens niet veel thuis zijn kunnen we met één ton best een tijdje vooruit. Dit systeem werkt dus prima!

Tot slot is het wel grappig om te zien dat je hier zelfs voor de simpelste handelingen kunt betalen om ze niet zelf te hoeven uitvoeren. Als je bijvoorbeeld een nieuwe telefoon of tablet hebt, kun je hier gewoon op straat een screenprotector voor op maat laten snijden en op laten plakken. Dan hoef je dus niet meer zelf thuis te pielen. Als je vijf minuten rondloopt heb je geheid een ‘specialist’ gevonden! Wat hier ook kan is naar de plaatselijke nachtwinkel bellen om bijvoorbeeld biertjes of een zak chips te bestellen. Dit brengen ze dan naar je appartement en voor die service betaal je dan een schijntje. Al met al is het hier best uit te houden! :-)

Zo, dat was ‘em weer! De volgende keer zal het iets minder lang duren!